Hiçbirimizin kaçamayacağı gerçekler var. Acıyla imtihan edildiğimiz gerçeği bunlardan biri.
Delirmemek için edinilmiş alışkanlıklar gibi acıyla başetmenin kendimce bir yolunu bulmaya çalışıyorum. İnsan kendini savunmasızca açık ettiği alışkanlıklar edinmeliymiş. acıları biriktirmemeli, hatta sonuna kadar yaşamalıymış. Acının içinden geçip bu gerçeklikle yaşamayı öğrenmeliymiş.
Ne zaman acılarım dayanılamayacak noktaya gelse, ki geceleri gelir, ağlamamak için kendimi sıktığımı farkettiğimde koşu ayakkabılarımı giyer, sonsuza kadar koşma isteğiyle yola çıkarım. Vakit kaç olursa olsun o acıyı en derinden yaşamanın benim için yolunun bu olduğunu öğrendim. Gecenin sessizliğinde ve karanlığında sadece kendimle, içimdeki acıyla, zihnimdeki düşüncelerle kalıp, bedenimdeki fiziksel acıyı umursamadan, kan, ter ve gözyaşıyla saatlerce durmadan koşmak, bunu birçok gece tekrarlamak, sonunda o acıyı içimde bir yerlere gömmek…
Acıdan kaçmaktansa üzerine gidip onu kendi içinizde kabullenebileceğiniz bir yere koymanın yolunu bulmak gerek diye düşünüyorum.
Bunun için de varoluşunuzu kendinize gösterebildiğiniz uğraşlar bulmak gerektiğini.